Śpiewał w jednym ze swoich przebojów David Bowie, poza dość luźnym skojarzeniem z tytułem filmu, zdecydowałam się na taki temat komentarza, ponieważ w "Chince" znajdziemy sporo wpadających w ucho utworów glam- i punkrockowych, ale to informacja dla osób lubiących specyficzną muzykę lat 80-tych. Pozostałych uspokajam, poza ścieżką dźwiękową "Chinka" ma również inne zalety i troszkę dziwi mnie stosunkowo niska ocena tego obrazu. Fabuła nie jest co prawda szczególnie odkrywcza czy nowatorska, historia uczucia rodzącego się miedzy dwójką nastolatków (potencjalnych wrogów) - Tony'm z Małej Italii i Tye z Chinatown jest wyraźnie inspirowana nie tyle samym dramatem "Romeo i Julia", co musicalem "West Side Story", ale ta doskonale znana historia została tutaj opowiedziana naprawdę zgrabnie z dodatkiem garści trafnych obserwacji socjologicznych. Na szczęście nie próbowano na siłę uatrakcyjniać fabuły, dlatego walki między młodymi chińskimi i włoskimi emigrantami wyglądają jak brutalne i krwawe uliczne bójki (czyli odpowiednio realistycznie), a nie jak wątpliwe popisy kung-fu (vide "Romeo musi umrzeć" Bartkowiaka). W pozytywnym sensie zwracają uwagę zdjęcia Bojana Bazelliego zbudowane na zasadzie silnych światłocieniowych kontrastów; akcja rozgrywa się głównie nocą w ciemnych, wąskich uliczkach, ciasnych pokojach, wypełnionych salach dyskotek, w sztucznym oświetleniu neonów i latarni, potęguje to wrażenie klaustrofobicznego zamknięcia bohaterów w ograniczonych przestrzeniach ich narodowościowych gett. Reżyser osiągnął też efekt innego kontrastu - między sztucznością narzuconej Tony'emu i Tye rzeczywistości, a prawdą tej tworzonej z dotyków i pocałunków stanowiącej ich "zamknięty czworokątny świat". Sposób oświetlenia kadrów blaskiem kolorowych neonów przypominał mi zdjęcia Doyle’a w "Upadłych aniołach" Kar Waia i myślę, że nie jest to porównanie mocno na wyrost. Oczywiście film ma też słabe strony - miejscami kuleje scenariusz i gra aktorska, zabrakło przestrzeni na odpowiednie uwiarygodnienie uczuć i emocji, w relacjach między głównymi bohaterami czasami nie widać psychologicznej głębi, reżyser zbyt często skupia się też na wątkach pobocznych, które bywają tylko "muśnięte" i porzucone. Mimo to nie mam wątpliwości, że Abel Ferrara to nie kolejny hollywoodzki rzemieślnik, ale reżyser z artystycznym potencjałem. Można to dostrzec w drobiazgach jak kwiaty, które Tony daje Tye, nie są to banalne róże lecz białe chryzantemy, te najbardziej fascynujące i symboliczne kwiaty Dalekiego Wschodu.