...raz jej nie ma.
Reno jest artystą malarzem, mieszka on sobie z dwiema dziewczynami, Pamelą (która nic nie wnosi do fabuły) i Carol w której Reno się podkochuje ale przez większość filmu jakoś nie za bardzo to widać. Grupka ta ma problem, ponieważ grozi im eksmisja na bruk, z powodu nieopłaconego czynszu. Wybawieniem z opresji ma być obraz nad którym pracuje Reno (nie trzeba być krytykiem malarstwa aby stwierdzić że jest to zwykły kicz). Z powodu stresu i hałasującej za ścianą kapeli, nasz antybohater przemieni się w seryjnego morderce i od tej chwili będzie terroryzował wiertarką bezdomnych i pijaczków.
Tyle, cała fabuła. Nie wiadomo co przyszły autor ,,Złego porucznika'' chciał stworzyć? Czy miał to być film psychologiczny? Jeśli tak, to sprowadzenie przemiany bohatera w psychopatę do słyszenia głosów, wizji w których zalewa go krew i obżerania się pizzą, wypada raczej cienko.
Nie wydaje mi się że miałby to być slasher, ponieważ ofiary poznajemy krótko przed morderstwem, przez co nie ma czasu je poznać. Ferrara gra naturalnie, ale jakoś nie szczególnie przekonywująco stwarza postać psychopaty . Naturalnie również wypada reszta obsady, ale zabrakło mi wyrazistych postaci. W całości film przypomina ćwiczenie stylistyczne, poprawne aczkolwiek puste. Postaci się pojawiają i znikają, wątki albo się urywają albo wynikają tylko po to aby znów się urwać. Jak na debiut, film jest przeciętny.
PS- Nowy Jork to doprawdy dziwne miejsce, można ganiać za kimś z wiertarką w ręce, nikogo to nie zainteresuje.