cześć Aniołki
przedstawiam Wam pastelowe remedium na gorszy dzień

nakreślę jak bardzo groteskowe i kiczowate dzieło macie przed pięknymi oczkami.
ociekająca perfumami kwadratowa moda lat 80 osadzona w pięknym amerykańskim blichtrze zostaje niechlujnie sklejona z gęstą krwią koloru niedzielnej zupy mojej babci oraz quasi jazzem.

nie zrozumcie mnie źle, bawiłam się doskonale. uderza mnie sam fakt przestrzeni kreowanej na zachodnia utopie, rozumiecie, campbell’s, warhol, moda, sztuczne piękno, sztuka.
brutalnie miesza się to z uderzającą, lynchowska tandeta.
przykłady?
niemowa w kostiumie zakonnicy ze zwisającym krzyżem na wysokości jej ud agresywnie strzela do ludzi;
krwawa masakra na wręcz dziecięcym przyjęciu halloweenowym;
pies radośnie jedzący ludzkie zwłoki
et cetera

co dodaje pikanterii? pastelowe barwy wyglądające niczym wycięte z pinteresta.
estetyka to jedno, ale sama fabuła mnie fascynuje
historia jest tak prosta, niekonsekwentna i tarantinowska, ze potrafię ją polubić. w głębi serduszka czuję, ze to bardzo infantylne posunięcie; nie jest to ambitny film, natomiast ma coś w sobie

podobało mi się tez, ze wersja filmu, która oglądałam została (całkiem nieudolnie) pozbawiona scen gwałtu, wiec niekoniecznie wiem jak to wygladalo. podejrzewam, ze równie kiczowato, plusik ode mnie

zatem co urzeka najmocniej?
może ten intrygujący niby-jazz i dziecko wrzeszczące za moim oknem


dobranoc!